การหักค่าจ้างของลูกจ้าง นายจ้างจะกระทำได้เฉพาะที่กฎหมายคุ้มครองแรงงานบัญญัติไว้ในมาตรา 76 เท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น หักเพื่อชำระภาษีเงินได้ ชำระค่าบำรุงสหภาพแรงงานฯ ชำระหนี้สินสหกรณ์ออมทรัพย์ฯ เป็นเงินประกัน เงินสะสมตามข้อตกลง โดยที่ลูกจ้างยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร

    จากบทบัญญัติดังกล่าวไม่ได้ให้อำนาจนายจ้างในการลงโทษที่มาทำงานสายโดยการหักค่าจ้าง ดังนั้น หากลูกจ้างมาทำงานสาย นายจ้างควรพิจารณาหามาตรการลงโทษตามระเบียบข้อบังคับการทำงานของบริษัทฯ ต่อไป และนายจ้างสามารถที่จะไม่จ่ายค่าจ้างให้กับลูกจ้างเท่าที่ลูกจ้างไม่มาทำงานให้กับนายจ้าง

ลูกจ้างที่ใช้สิทธินัดหยุดงานหรือถูกนายจ้างใช้สิทธิปิดงานจะไม่ได้รับค่าจ้างจากนายจ้าง ตลอดระยะเวลาที่ปิดงาน เพราะสัญญาจ้างแรงงานเป็นสัญญาต่างตอบแทน  เมื่อไม่มีการทำงานก็ไม่ต้องจ่ายค่าจ้าง ตามหลัก “No  work  No pay”

 
-  หากบริษัทได้จัดให้มีสวัสดิการพิเศษเพิ่มเติมจนกลายเป็นสภาพการจ้างไปแล้ว  จะยกเลิกภายหลังไม่ได้ เว้นแต่จะดำเนินการเปลี่ยนแปลงข้อตกลง
   เกี่ยวกับสภาพการจ้างตามกฎหมายแรงงานสัมพันธ์

-   การที่จะพิจารณาว่า เงินใดเป็นค่าจ้างหรือไม่  ต้องพิจารณาที่วัตถุประสงค์ในการจ่ายว่า เป็นการจ่าย เพื่อค่าตอบแทนการทำงานในเวลาทำงาน

    ปกติหรือไม่ หากจ่ายเพื่อตอบแทนการทำงาน ต้องถือว่าเป็นค่าจ้างตามมาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ซึ่งต้องนำ

    มาคำนวณค่าชดเชย ค่าล่วงเวลา ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุด แต่ถ้าจ่ายเพื่อวัตถุประสงค์อื่น เช่นเพื่อจูงใจในการทำงาน เช่น เบี้ยขยัน  หรือเพื่อช่วยเหลือการศึกษาบุตร ฯลฯ ไม่ถือเป็นค่าจ้าง

-   กรณีตามปัญหาที่ถาม หากเป็นการจ่ายเงินเท่ากันทุกเดือนและจ่ายเป็นประจำ ศาลฎีกาเคยพิพากษาว่า กรณีนี้ต้องสันนิษฐานว่าเป็นการจ่ายเพื่อ

    ตอบแทนการทำงาน  จึงถือเป็นค่าจ้าง  แต่ถ้ามีการระบุวัตถุประสงค์ในการจ่ายไว้อย่างชัดเจนว่าเพื่อวัตถุประสงค์อื่น ศาลฎีกาก็เคยพิพากษาว่า

    ไม่เป็นค่าจ้าง  ดังนั้น การจะสรุปว่าเป็นค่าจ้างหรือไม่จึงขึ้นอยู่กับพยานหลักฐานในการนำสืบถึงวัตถุประสงค์ในการจ่ายเงินดังกล่าว

    ไม่สามารถทำได้ เพราะ กฎหมายกำหนดให้ลูกจ้างมีสิทธิลาป่วยได้เท่าที่ป่วยจริงหากลูกจ้างลาป่วยตั้งแต่ 3 วันขึ้นไป นายจ้างอาจให้ลูกจ้างแสดงใบรับรองแพทย์แผนปัจจุบันหรือของสถานพยาบาลของทางราชการ หากลูกจ้างไม่อาจแสดงใบรับรองแพทย์ได้ให้ลูกจ้างชี้แจงให้นายจ้างทราบ

ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกปี แต่นายจ้างต้องพิจารณากำหนดวันหยุดตามประเพณี จากวันหยุดราชการประจำปี วันหยุดทางศาสนา

หรือขนบธรรมเนียมประเพณีแห่งท้องถิ่น โดยรวมกับวันแรงงานแห่งชาติ (1 พฤษภาคม) และไม่น้อยกว่าปีละ 13 วัน

นายจ้างต้องจ่ายค่าจ้างให้กับลูกจ้างตามส่วนของค่าจ้างรายเดือนรวมวันหยุด ให้กับลูกจ้าง

    ให้พิจารณาจากเวลาทำงานปกติถ้าเกินจากช่วงเวลาทำงานปกติเป็นค่าล่วงเวลาในวันหยุด ในกรณีนี้ หากเวลาทำงานปกติ            คือ 08.00 - 17.00 น. บริษัทต้องจ่ายค่าทำงานในวันหยุดเพิ่มขึ้นจากค่าจ้าง 1 เท่าของอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมง ตั้งแต่เวลา  13.00 – 17.00 น. และจ่ายค่าล่วงเวลาในวันหยุด 3 เท่าของอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมง ตั้งแต่เวลา 17.00 – 20.00 น.

    นายจ้างไม่สามารถลดค่าจ้างได้ หากลูกจ้างทำความผิดร้ายแรงให้ลูกจ้างทำหนังสือยินยอมให้ลดค่าจ้าง แต่ทั้งนี้ต้องมีระบุในข้อบังคับการทำงานว่าเป็นโทษทางวินัย

แม้พนักงานจะให้ความยินยอมบริษัทจะเลื่อนวันหยุดมิได้ยกเว้นงานตามที่กำหนดในกฎกระทรวง ฉบับที่ 4 (พ.ศ. 2541) ได้แก่ งานในกิจการโรงแรม สถานมหรสพ ร้านขายอาหารร้านขายเครื่องดื่ม สโมสร สมาคม สถานพยาบาล และสถานบริการการท่องเที่ยว งานในป่า งานในที่ทุรกันดาร งานขนส่ง และงานที่มีลักษณะหรือสภาพของงานต้องทำติดต่อกันไปถ้าหยุดจะเสียหายแก่งาน ให้นายจ้างตกลงกับลูกจ้างว่าจะหยุดในวันอื่นชดเชยวันหยุดตามประเพณีหรือนายจ้างจะจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้ก็ได้

ในกรณีนี้ หากบริษัทมิได้ประกอบธุรกิจในงานตามที่กฎกระทรวงกำหนด และบริษัทมีงานด่วนที่ต้องให้พนักงานมาทำงานในวันหยุด (วันที่ 1 พฤษภาคม) ต้องได้รับความยินยอมทำงานในวันหยุดจากลูกจ้างและนายจ้างต้องจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้กับลูกจ้างตามที่กฎหมายกำหนด

-     การนับอายุงานนับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงาน

-     การนับวันหยุดพักผ่อนประจำปีนั้น พิจารณาตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 30 ระบุว่า ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันมาแล้วครบหนึ่งปีมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีหนึ่งไม่น้อยกว่าหกวันทำงานโดยให้นายจ้างเป็นผู้กำหนดวันหยุดดังกล่าวให้แก่ลูกจ้างล่วงหน้าหรือกำหนดให้ตามที่นายจ้างและลูกจ้างตกลงกัน   สำหรับลูกจ้างซึ่งทำงานยังไม่ครบหนึ่งปี  นายจ้างอาจกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่ลูกจ้างโดยคำนวณให้ตามส่วนก็ได้

     ในแต่ละปีสถานประกอบกิจการต้องประกาศวันหยุดตามประเพณีให้ลูกจ้างทราบเป็นการล่วงหน้า ปีละไม่น้อยกว่า 13 วัน โดยรวมวันแรงงานแห่งชาติ ในกรณีนี้ไม่สามารถเลื่อนวันหยุดได้ และหากนายจ้างให้ลูกจ้างมาทำงานในวันหยุดต้องจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้แก่ลูกจ้างเพิ่มอีก 1 เท่า 

ถึงแม้พนักงานจะให้ความยินยอมให้บริษัทเลื่อนวันหยุด แต่หากบริษัทมิได้ประกอบกิจการประเภทโรงแรม สถานมหรสพ               ร้านขายอาหาร ร้านขายเครื่องดื่ม สโมสร สมาคม สถานพยาบาล สถานบริการ การท่องเที่ยว งานในป่า งานในที่ทุรกันดาร          งานขนส่ง และงานที่มีลักษณะหรือสภาพของงานต้องทำติดต่อกันไปถ้าหยุดเสียหายแก่งานแล้ว บริษัทจะเลื่อนวันหยุดมิได้ หากบริษัทฯ มีงานด่วนให้ลูกจ้างมาทำงานในวันหยุดตามประเพณี ต้องได้รับความยินยอมจากลูกจ้างก่อนและต้องจ่ายค่าทำงาน     ในวันหยุดให้กับลูกจ้างตามกฎหมาย

เนื่องจากกฎหมายบัญญัติให้สัญญาจ้างทดลองงานเป็นสัญญาจ้างแรงงานที่ไม่กำหนดระยะเวลา  ดังนั้น การเลิกจ้างพนักงาน(ทดลองงาน) ก็ปฏิบัติเช่นเดียวกับการเลิกจ้างพนักงานทั่วไปที่มีการจ้างโดยไม่กำหนดระยะเวลา  ซึ่งสามารถกระทำได้ภายใต้เงื่อนไข ดังนี้

นายจ้างสามารถอนุมัติให้ลูกจ้างออกก่อนกำหนดในหนังสือลาออกได้ แต่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่ลูกจ้างเท่ากับค่าจ้างจนถึงวันที่ลูกจ้างประสงค์จะลาออก

นายจ้างจะหักค่าจ้างลูกจ้างได้เพียง ๕ กรณี  ตามที่บัญญัติไว้ใน มาตรา ๗๖ แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑ กล่าวคือ (๑) ชำระค่าภาษีเงินได้ตามจำนวนที่ลูกจ้างต้องจ่ายหรือชำระเงินอื่นตามที่กฎหมายกำหนด (๒) ชำระค่าบำรุงสหภาพ... (๓) ชำระหนี้สินสหกรณ์ออมทรัพย์... (๔) เป็นเงินประกัน หรือชดใช้ค่าเสียหายให้แก่นายจ้าง  ซึ่งลูกจ้างได้กระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง... (๕) เป็นเงินสะสม.. สำหรับการหักตาม (๓) และ (๔) ต้องได้รับความยินยอมจากลูกจ้าง และ      การหักตาม (๒)-(๕) ในแต่ละกรณีห้ามมิให้หักเกินร้อยละสิบ  และจะหักรวมกันได้ไม่เกินหนึ่งในห้าของเงินที่ลูกจ้างมีสิทธิได้รับ... เว้นแต่จะได้รับความยินยอมจากลูกจ้าง ดังนั้นกรณีตามคำถามแม้ลูกจ้างจะทำหนังสือยินยอม  แต่ถ้าไม่เป็นไปตามที่กฎหมายกำหนดก็หักไม่ได้

ตามกฎหมายปัจจุบันต้องไปหยุดในวันทำงานถัดไป แต่มีข้อยกเว้นตามกฎกระทรวงที่ลักษณะของงานที่อยู่ในกฎกระทรวงว่า   ลักษณะงานนั้นจะหยุดชดเชยในวันใดก็ได้ หรือให้นายจ้างจ่ายค่าล่วงเวลาหรือค่าทำงานในวันหยุดก็ได้ แต่เฉพาะงานที่กำหนด       ไว้ในกฎกระทรวงเท่านั้น นอกจากนั้นต้องไปหยุดชดเชยในวันทำงานถัดไปเท่านั้น ซึ่งถ้าไม่หยุดก็ต้องจ่ายเป็นค่าทำงานในวันหยุด

การพ้นสภาพจากการเป็นลูกจ้าง หมายถึง การที่ลูกจ้างขาดจากความเป็นลูกจ้างหรือขาดนิติสัมพันธ์กับนายจ้าง  ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นได้ในหลาย ๆ กรณี เช่น ลูกจ้างลาออก ลูกจ้างถึงแก่กรรม หรือลูกจ้างถูกนายจ้างเลิกจ้าง ฯลฯ แต่การเลิกจ้าง หมายถึง การที่นายจ้างตัดนิติสัมพันธ์กับลูกจ้าง ดังนั้นการเลิกจ้างจึงเป็นเพียงเหตุหนึ่งที่ทำให้ลูกจ้างพ้นจากการเป็นลูกจ้างเท่านั้น